Πλην Λακεδαιμονίων...

Πανικός γίνεται στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό με το Σκοπιανό. Πολλά λέγονται, πολλά ακούγονται, κόσμος βγαίνει και φωνάζει για το τι ονομασία πρέπει να δεχτούμε και τι όχι. Μακεδονία συν κάτι, καθόλου Μακεδονία...? Μ' όλα αυτά εμείς φορτιζόμαστε κι οι δημοσιογράφοι κάνουν την δουλειά τους. Ωραία, ωραία...
Για να κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε τι ισχύει στην πραγματικότητα, μπας και γειωθούμε λίγο.

Το θέμα θυμάμαι ότι με πρωτο-απασχόλησε κάποια στιγμή ως μαθήτρια. Γυμνάσιο πρέπει να πήγαινα και κάτι μας έλεγε μια καθηγήτρια πάνω στο θέμα, που πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή. Αμέσως μου είχε δημιουργηθεί η απορία, πως επιτρέπουν οι πολιτικοί να διεκδικούν οι Σκοπιανοί το όνομα Μακεδονία, μιας και στο τότε μυαλό μου, με την περιορισμένη κριτική ικανότητα μιας εφήβου, ήταν ξεκάθαρο ότι έχοντας αυτό το όνομα παροδικά θα μπορούσαν να διεκδικήσουν και την ελληνική Μακεδονία και κάνοντας μας ένα ντου, ενωμένοι με την Αλβανία και την Τουρκία-που επίσης έχουμε διαμάχες- να καταφέρουν οι μεν Σκοπιανοί να έχουν άνοιγμα στο Αιγαίο και συνεπώς την Μεσόγειο και οι Τούρκοι, έχοντας αποκομένη την Θράκη να κάνουν κι εκεί μια εισβολή. Με το θέμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν θα ασχοληθώ καν γιατί το αντιλαμβάνομαι απλά σαν αντιπερισπασμό. Εφηβική φαντασία θα πει κανείς. Όπως και να έχει από τότε αυτή μου η άποψη δεν έχει αλλάξει. Ίσως, να μην βρίσκομαι σε επίπεδο γνώσεων ακόμα που να μου επιτρέπει να μην σκέφτομαι τόσο ενστικτωδώς... Τέλος πάντων, πάμε στο παρόν τώρα.

Σε κάποια από τις πρώτες διαλέξεις της φετινής χρονιάς του European Law ο λέκτορας αναφερόμενος στις υποψήφιες χώρες για να εισαχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφέρθηκε στην Fyrom με το όνομα Μακεδονία. Οι Έλληνες, φοιτητές στη νομική και στο έτος μου είμαστε μόνο πέντε και είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε ενοχλημένοι! Αργότερα παρατήρησα ότι και στο βασικό βιβλίο που μας έχει προταθεί για το μάθημα( Craig & De Burca, "EU LAW Text, Cases and Materials", 4th Edition, Oxford University Press)ένας σχετικός χάρτης δείχνει την Fyrom σαν υποψήφια χώρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως, απλά, Μακεδονία. Την επόμενη κιόλας μέρα, μετά το τέλος της διάλεξης έπιασα τον Φιλανδό καθηγητή μου να τον ρωτήσω γιατί συμβαίνει αυτό και να του εκφράσω την ενόχληση μου. Εκείνος με μεγάλη ευκολία μου εξήγησε ότι έτσι είναι η κοινώς αποδεχτή ονομασία του κράτους ανεξαρτήτως της μεταξύ μας διαμάχης.
Με την αφορμή ότι μεθαύριο ξεκινά ο πρώτος κύκλος διαπραγματεύσεων πάνω στο θέμα για την εισαγωγή της Fyrom στο NATO, σήμερα πήγα και τον ρώτησα αυτή τη φορά για το τι θα γίνει αν η Ελλάδα δεν δεχτεί την ονομασία Μακεδονία όπως ακούγεται και προς μεγάλη μου έκπληξη ο άνθρωπος έβαλε τα γέλια. Μου είπε ότι δεν υπάρχουν και πολλά μπορεί να κάνει η Ελλάδα αφού ακόμα κι αν καταφέρει το καινούριο όνομα να μην έχει καμία σχέση με την λέξη Μακεδονία, αυτή θα είναι μια επίσημη ονομασία που στην ουσία θα υπάρχει μόνο στα χαρτιά και δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως στην ουσία. Όλοι οι υπόλοιποι θα την δέχονται και θα την αποκαλούν Μακεδονία, όπως και να 'χει.
Εν ολίγοις, ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι.
Και τελικά, το μόνο που θα γίνει αν πετύχουμε θα είναι να έχει να περηφανεύεται η Κυβέρνηση για μια κούφια νίκη κι αν αποτύχει η αποστολή θα έχει κάτι ακόμα να λέει η αντιπολίτευση.
Έλα μου, όμως που εμένα δεν με απασχολούν καθόλου τα πολιτικά παιχνιδάκια και τρικ των υποτιθέμενων κυβερνώντων της χώρας......!!! Και με λύπη μου διαπιστώνω πως αφού μπορεί μια φοιτήτρια να φτάσει στο συμπέρασμα ότι όλο αυτό προβάλλεται σαν "εθνικός αγώνας" μόνο και μόνο για να φανατίσει τον κόσμο και να τον αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα και άλλα σοβαρά προβλήματα που τον απασχολούν, δεν υπάρχει άλλη περίπτωση από το να γίνεται ηθελημένα όλη αυτή η βαβούρα...
Για άλλη μια φορά δηλαδή δυστυχώς... ΑΠΟΓΟΉΤΕΥΣΗ

Γλυκιά Μελαγχολία...

Ένα γλυκά μελαγχολικό τραγούδι για να συντροφεύσει τη στεναχώρια μου, μιας και πλέον είναι σκούρο να κατέβω στην Ελλάδα πριν τα Χριστούγεννα, όπως ήλπιζα... Υπομονή, για άλλη μια φορά, είναι συνηθισμένο το τσιγγανάκι στα χιόνια.
Κρίμα που δεν υπάρχει ένα ωραίο βιντεάκι στο youtube να συντροφεύει αυτή την υπέροχη μελωδία... Μου έρχονται τόσες σκέψεις και εικόνες στο μυαλό όταν το ακούω...!
(ίσως φτιάξω ένα, με βροχή, απέραντα αγγλικά πάρκα, θάλασσα, σύννεφα, ήλιο, φεγγάρι...σίγουρα θα φτιάξω ένα με την πρώτη ευκαιρία )
:)

Black and Pink in a beautiful combination....

Δεν έχω να πω πολλά.

Μόνο ότι είσαι ο άγγελος μου. Τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται τόσο, μα τόσο, μικρό. Για δύο δευτερόλεπτα κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω μαζί σου. Ποτέ μόνη μου, πάντα μαζί.

Με πονάει το κεφάλι μου και ζαλίζομαι τρομερά. Χάνομαι...για λίγο... Είναι σαν να είμαι τυλιγμένη με ένα πέπλο που με αποπροσανατολίζει, αλλά μόλις κλείσω τα μάτια μου, εμφανίζεσαι εσύ. Η μορφή σου ξεδιπλώνεται μπροστά μου και μου απλώνεις το χέρι σου για να το πιάσω. Παντού υπάρχει φως και το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι ένα τραγούδι να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά... "As we danced into the shadows"... Για μένα, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό. Η απόσταση μπορεί να μας δείχνει το άσχημο της πρόσωπο, καμιά φορά, και να γίνεται σκληρή, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανησυχώ, για τον έναν μόνο του ίσως και να μπορούσε να τον λυγίσει, όσο όμως είμαστε μαζί δεν μπορεί να μας λυγίσει τίποτα.

Γιαυτό, χαίρομαι. Χαίρομαι, που δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που σκίζεται η καρδιά μου στα δύο όταν είμαι εδώ, που πονάω και υποφέρω το ίδιο και που μετράω τις μέρες κάθε φορά μέχρι να σε ξαναδώ, ενώ εκείνες περνάνε βασανιστικά αργά. Χαίρομαι, γιατί δεν μπορώ να σε χορτάσω!!! Και χαίρομαι γιατί οι μέρες θα περάσουν και τότε θα ζω συνέχεια το αγαπημένο μου τραγούδι, θα βιώνω κάθε του στίχο!

Λίγη υπομονή ακόμα, 11+1 μένουν ακόμα για την όαση...

19 Μήνες Μαζί!

Πριν από ακριβώς ένα χρόνο είχε γίνει ένα αντίστοιχο ποστάκι από τον καλό μου. Τότε ήταν η επέτειος των 7 μηνών σχέσης ενώ τώρα των 19!!!

Στον ενάμιση+ αυτό χρόνο έχουμε ζήσει τόσα πράγματα μαζί, τόσες εμπειρίες που στην σκέψη τους δεν μπορώ παρά να νιώσω μια γλυκιά ζεστασιά στην καρδιά μου που κοντεύει να σκάσει από ευτυχία και να περιμένω πως και πως για αυτά που θα μοιραστούμε και στην συνέχεια.

Σήμερα, για μένα είναι μια μέρα γεμάτη αγάπη και ευτυχία και εύχομαι το ίδιο και σε όλους εσάς... Κι αν υπάρχει κάποιος που αγαπάτε εκεί έξω μην χάνεται ούτε δευτερόλεπτο για να του το δείχνεται με όποιον τρόπο μπορείτε γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο το να δίνεις και να παίρνεις αγάπη...

Αγάπη μου, μέσα από τα βάθυ της καρδιάς μου Σ' ΑΓΑΠΑΑΑΑΑΩ!!!

The Rafferty Case-"The death of Ben Bellamy is the stuff of nightmares"

18 Σεπτεμβρίου 2005- Αυτή ήταν η μέρα που πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στο Swansea. Αυτή η μέρα, όμως, για τους κατοίκους του δεν ήταν μια απλή μέρα. Η κοινωνία της επαρχιακής Ουαλικής πόλης συγκλονίστηκε απο την άγρια δολοφονία του 17 χρονου Ben Bellamy.

Θυμάμαι, την πρώτη φορά που πήγαινα με τον αδερφό μου στο πανεπιστήμιο και είδαμε λουλούδια και πανό με το όνομα "BEN", χωρίς να ξέρουμε τι έχει συμβεί... Αργότερα μάθαμε ότι κάποιο παιδί είχε πνιγεί εκεί, στην παραλία λίγο πιο έξω από το πανεπιστήμιο, και ακουγόταν ότι μάλλον ήταν φόνος. Κατά τη διάρκεια όλου του πρώτου έτους πάντα βρίσκονταν λουλούδια στο ίδιο σημείο με το πανό αλλά ποτέ δεν είχα μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί τελικά...

12 Οκτωβρίου 2007 - Κάθε Παρασκευή το πρόγραμμα λέει τρεις ώρες ποινικό δίκαιο. Ο Dr Stuart Macdonald που μας διδάσκει το μάθημα είναι ένας πολύ νέος άνθρωπος κοντά στα 30 του με πολύ όρεξη για δουλειά. Στην δεύτερη ώρα της διάλεξης, εκεί που μας εξηγούσε τους δύο βασικούς κανόνες του Causation (Factual & Legal Causation) όπως κάθε φορά με μία απο τις συνηθισμένες του παρουσιάσεις στο Powerpoint σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς εμφανή λόγο. Ύστερα συνέχισε, κομπιάζοντας, για να ζητήσει συγγνώμη από όποιον μπορεί να ενοχληθεί απο την συνέχεια της διάλεξης ή από όποιους μπορεί να γνώριζαν το θύμα της υπόθεσης μιας και επρόκειτο για κάτι που συνέβη εδώ πριν μόλις δύο χρόνια. Δεν μπορούσε όμως, όπως είπε να παραβλέψει την υπόθεση μιας και τώρα θεωρείται μία απο τις κύριες πάνω στο θέμα.
Και τότε ξεκίνησε να μιλάει για τον Ben, εμφανίζοντας παράλληλα την φωτογραφία του στο Powerpoint. Ο Ben, λοιπόν, ήταν ένας 17 χρονος μαθητής που γυρνώντας απο ένα πάρτυ ενηλικίωσης κάποιου φίλου του σε μια pub στα Mumbles προτίμησε να περπατήσει ως το σπίτι του ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του πήραν ταξί. Στο δρομάκι της παραλίας τον συνάντησαν τρία παιδιά οι Andrew Rafferty(18), Joel Taylor(17) και Joshua Thomas(16). Στην αρχή, του φέρθηκαν φιλικά κι εκείνος τους κέρασε Noodles και πατατάκια πληρώνοντας με την πιστωτική του κάρτα ενώ μίλησε και στο κινητό του κατα τη διάρκεια που αγόραζαν το φαγητό. Μετά, απο λίγο όμως, η συμπεριφορά τους προς τον Ben άλλαξε. Έγιναν εχθρικοί απέναντί του και άρχισαν να τον σπρώχνουν για να τον κλέψουν. Ο Rafferty του έδωσε μια αγκωνιά παίρνοντας του την πιστωτική και ρίχνοντας τον κάτω. Οι άλλοι δύο άρχισαν να το χτυπούν μέχρι να τους πει τον κωδικό της κάρτας. Τότε, ο Rafferty έφυγε για το πιο κοντινό ΑΤΜ για να τραβήξει λεφτά. Πίσω είχα μείνει οι άλλοι δύο που συνέχισαν να χυπούν τον Ben, ακόμα κι αφού είχαν πάρει το κινητό του, με κλωτσιές και μπουνιές, μέχρι που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του από το πολύ ξύλο. Για εκείνους, αυtό δεν ήταν αρκετό. Αφού δεν μπορούσε να περπατήσει, τον έσυραν όλη την απόσταση μέχρι την παραλία όπου- κι αυτό είναι το πιο αρρωστημένο κομμάτι της ιστορίας- τον έγδυσαν και συνέχισαν να γρονθοκοπούν και να κλοτσούν το γυμνό του σώμα. Για την ακρίβεια, υπήρχαν σημάδια πάνω του με το διακριτικό απο τα παπούτσια, τους ενός απο τους δύο ανήλικους δολοφόνους. Εν συνεχεία, τον πέταξαν γυμνό μέσα στην θάλασσα, ελπίζοντας ότι θα τον τραβήξει μέσα η παλίρροια και ότι όταν θα τον ξέβραζε πάλι το κύμα στην ακτή ο κόσμος θα υπέθετε ότι πνίγηκε ενώ έκανε γυμνισμό, όπου και πνίγηκε.

Στο άκουσμα όλων αυτών ταράχτηκα πάρα πολύ και προσπαθούσα να κρατηθώ για να μην βάλω τα κλάματα. Εξυπακούεται, ότι στο ποινικό, τέτοιου είδους υποθέσεις κάνουμε και θα κάνουμε συνέχεια, αλλά για τον Ben άκουσα απο την μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ και ένιωσα ότι η υπόθεση κατα κάποιο περίεργο τρόπο με αφορούσε, σαν να ήταν κάποιος που ήξερα.

Απλά, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...

Σχετικό Άρθρο